Comments : ตุ๊กตาไล่ฝน จากคุณพี่พร
ปกติแล้วผมไม่สันทัดในเรื่องการอ่านนิยายสักเท่าไหร่ เพราะส่วนใหญ่หมกมุ่นอยู่กับหนังสือแนวประสบการณ์ชีวิต วิทยาศาสตร์ ดาราศาสตร์ โดยเฉพาะฟิสิกส์และคณิตศาสตร์ (น้อยมากที่ผมจะอ่านหนังสือเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์) แต่ก็ใช่ว่าจะไม่หยิบจับนวนิยายมาพิจารณาเสียเลยทีเดียว นิยายเล่มที่ทำให้ผมติดงอมแงมสมัยเรียนมัธยมคือ “ผู้ใหญ่ลีกับนางมา” หนังสือปกสีดำเล่มนั้น มันสนุกเป็นบ้า แต่ถ้าอยากจะสนุกเกินบ้าต้อง “พันธุ์หมาบ้า” ของ ชาติ กอบจิตติ
สิ่งที่ทำให้ผมไม่ค่อยอ่านนิยาย คงจะเห็นอารมณ์จินตนาการอันไม่มีที่สิ้นสุดของนิยายกระมัง ที่มันทำให้เกิดความรู้สึกจินตนาการเกินจริงเกินไป บางทีทำให้หลุดออกจากโลกแห่งความเป็นจริงไปเลยทีเดียว หรือบางเรื่องจงใจให้เราจินตนาการความกลัวไปมากมายเกินกว่าเหตุ จึงเป็นความรู้สึกกลัวแล้วกลายเป็นไม่นำเอาเรื่องนิยายมาเป็นประเด็นหลักในการเลือกซื้อหนังสือของผม แต่มันก็ไม่เสมอไป
“ตุ๊กตาไล่ฝน” เป็นนิยายที่ผมตั้งใจจะซื้อมาเก็บไว้ เพื่อสาเหตุหลายๆ อย่าง อาจจะเป็นเพราะอยากจะเข้าไปสัมผัสอารมณ์ของ “อีปั๋งดำ” หรือ คนเขียน ว่ารุ่นน้องร่วมสาขาวิชาที่เรียนมาคนนี้ มองสังคม ชีวิต ในรูปแบบไหน ศักดา สาแก้ว เจ้าของหนังสือ เป็นรุ่นน้องที่เรียนมาด้วยกัน ความเฮฮา บ้าบอคอแตก ตามประสาความเป็นนิเทศศาสตร์ สื่อสารมวลชนของเขาคนนี้ มันเกินจริงอยู่แล้ว และเมื่อใดก็ตามที่ได้รวมเป็นแก๊งค์ “ปั๋ง เมย์ เดียร์” (เพื่อนบ้าอีกสองคน) ความฮาสุดขั้วสามารถเกิดขึ้นได้ตลอดเวลาแด่คนรอบข้าง
แต่พอผลงานของ “ปั๋ง” มาอยู่ในนิยายที่ เศร้า เครียด และไร้ทางออก อย่าง “ตุ๊กตาไล่ฝน” มันกลับทำให้ผมได้เห็นชายผู้นี้อีกรูปแบบ
ผู้เขียนบอกเอาไว้ว่า ส่วนหนึ่งของหนังสือ ได้เขียนมาจากชีวิตจริง มันยิ่งทำให้ผู้อ่านอย่างผมเห็นภาพแห่งความโหดร้ายเหล่านั้นได้อีกเป็นเท่าทวีคูณ และไม่แปลกใจว่าทำไมนิยายเรื่องนี้ได้รางวัลยอดเยี่ยม Young Thai Artist Award ประจำปี 2006 โดย มูลนิธิซีเมนต์ไทย
ฝนที่ตกตลอดเล่ม จากหน้าแรกที่เริ่มเรื่อง จนหน้าสุดท้าย เป็นสิ่งบ่งบอกอย่างหนึ่งว่า “ตุ๊กตาไล่ฝน” หรือที่ภาษาญี่ปุ่นเรียกว่า “เทะรุเทะรุโบซุ” นั้น ไม่สามารถนำพาแสงแดดมาให้ “ไหม” ได้ ฝนจึงตกอยู่ตลอดเวลา หรือบางที แม่ของ “ไหม” อาจจะแขวน “ตุ๊กตาไล่ฝน” กลับหัวไว้ที่ไหนสักแห่งในบ้าน
ผมปิดหน้าสุดท้ายของหนังสือลง พร้อมกับเสียงฝนที่สาดกระหน่ำอยู่ด้านนอก ตาค้างนอนไม่หลับไปอีกหลายชั่วโมง
Link ที่มา http://www.thaicss.com/tags/ตุ๊กตาไล่ฝน/ขอบคุณมากครับ
สิ่งที่ทำให้ผมไม่ค่อยอ่านนิยาย คงจะเห็นอารมณ์จินตนาการอันไม่มีที่สิ้นสุดของนิยายกระมัง ที่มันทำให้เกิดความรู้สึกจินตนาการเกินจริงเกินไป บางทีทำให้หลุดออกจากโลกแห่งความเป็นจริงไปเลยทีเดียว หรือบางเรื่องจงใจให้เราจินตนาการความกลัวไปมากมายเกินกว่าเหตุ จึงเป็นความรู้สึกกลัวแล้วกลายเป็นไม่นำเอาเรื่องนิยายมาเป็นประเด็นหลักในการเลือกซื้อหนังสือของผม แต่มันก็ไม่เสมอไป
“ตุ๊กตาไล่ฝน” เป็นนิยายที่ผมตั้งใจจะซื้อมาเก็บไว้ เพื่อสาเหตุหลายๆ อย่าง อาจจะเป็นเพราะอยากจะเข้าไปสัมผัสอารมณ์ของ “อีปั๋งดำ” หรือ คนเขียน ว่ารุ่นน้องร่วมสาขาวิชาที่เรียนมาคนนี้ มองสังคม ชีวิต ในรูปแบบไหน ศักดา สาแก้ว เจ้าของหนังสือ เป็นรุ่นน้องที่เรียนมาด้วยกัน ความเฮฮา บ้าบอคอแตก ตามประสาความเป็นนิเทศศาสตร์ สื่อสารมวลชนของเขาคนนี้ มันเกินจริงอยู่แล้ว และเมื่อใดก็ตามที่ได้รวมเป็นแก๊งค์ “ปั๋ง เมย์ เดียร์” (เพื่อนบ้าอีกสองคน) ความฮาสุดขั้วสามารถเกิดขึ้นได้ตลอดเวลาแด่คนรอบข้าง
แต่พอผลงานของ “ปั๋ง” มาอยู่ในนิยายที่ เศร้า เครียด และไร้ทางออก อย่าง “ตุ๊กตาไล่ฝน” มันกลับทำให้ผมได้เห็นชายผู้นี้อีกรูปแบบ
ผู้เขียนบอกเอาไว้ว่า ส่วนหนึ่งของหนังสือ ได้เขียนมาจากชีวิตจริง มันยิ่งทำให้ผู้อ่านอย่างผมเห็นภาพแห่งความโหดร้ายเหล่านั้นได้อีกเป็นเท่าทวีคูณ และไม่แปลกใจว่าทำไมนิยายเรื่องนี้ได้รางวัลยอดเยี่ยม Young Thai Artist Award ประจำปี 2006 โดย มูลนิธิซีเมนต์ไทย
ฝนที่ตกตลอดเล่ม จากหน้าแรกที่เริ่มเรื่อง จนหน้าสุดท้าย เป็นสิ่งบ่งบอกอย่างหนึ่งว่า “ตุ๊กตาไล่ฝน” หรือที่ภาษาญี่ปุ่นเรียกว่า “เทะรุเทะรุโบซุ” นั้น ไม่สามารถนำพาแสงแดดมาให้ “ไหม” ได้ ฝนจึงตกอยู่ตลอดเวลา หรือบางที แม่ของ “ไหม” อาจจะแขวน “ตุ๊กตาไล่ฝน” กลับหัวไว้ที่ไหนสักแห่งในบ้าน
ผมปิดหน้าสุดท้ายของหนังสือลง พร้อมกับเสียงฝนที่สาดกระหน่ำอยู่ด้านนอก ตาค้างนอนไม่หลับไปอีกหลายชั่วโมง
Link ที่มา http://www.thaicss.com/tags/ตุ๊กตาไล่ฝน/ขอบคุณมากครับ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น